اانجماد رويان كه با هدف حفظ و ذخيره¬ي طولاني¬مدت اين ذخاير ژنتيكي به كار مي¬رود، به منظور موفقيت، مي¬بايست از اصول كليدي و مهمي تبعيت نمايد. اصلي¬ترين اين موارد، قابليت حفظ بقاي رويان در شرايطي است كه هيچگونه فعاليت بيولوژيكي رخ نداده و رويان پس از گذشت مدت زمان نامعلوم قادر به ادامه¬ي حيات باشد. دستيابي به اين مهم از لحاظ تئوري با ذخيره¬ي رويان در دماي نيتروژن مايع (C 196ᵒ -) ميسر مي¬شود. هرچند سرمادهي و بالعكس، گرمادهي و هم¬چنين حذف آب درون و بين ¬سلولي (به منظور جلوگيري از تشكيل كريستال¬ يخ) رويان اموري چالش برانگيز بوده¬اند كه سالهاست محققين اين حوزه¬ را به تحقيق و سعي و خطا در روش¬هاي گوناگون واداشته¬اند. يكي از ملزومات انجماد رويان، استفاده از مواد سرمامحافظ در محلول¬هاي انجمادي با هدف آبگيري از رويان است. اما آنچه كه موفقيت اين فرايند را تضمين مي¬نمايد تنها حضور مواد سرمامحافظ نيست، بلكه استفاده¬ي مناسب تركيبي از انواع نفوذپذير و نفوذناپذير، در غلظت¬هاي بهينه از عوامل تاثيرگذار مي-باشند. شايان ذكر است اعمال غلظت¬هاي بهينه¬اي از انواع مواد سرمحافظ بايد به گونه¬اي صورت پذيرد كه از شوك اسمزي ممانعت به عمل آيد. به بيان ديگر، اگر رويان مستقيما از محلولي با شرايط فيزيولوژيك به محلولي با غلظت¬هاي نهايي مواد سرمامحافظ (محلول هايپرتونيك) منتقل شود، دچار شوك شديد اسمزي شده كه آسيب به غشاهاي سلولي و بسياري از اندامك-هاي حياتي سلول را در پي خواهد داشت. بنابراين، پژوهشگران طي تحقيقات گسترده و بررسي روش¬هاي گوناگون به پروتكل-هايي دست يافتند كه در آن¬ها غلظت مواد سرمامحافظ به طور پلكاني، طي دو الي چند مرحله افزايش مي¬يابد؛ به گونه¬اي كه در ابتدا رويان در معرض غلظت كمي از مواد سرمامحافظ نفوذپذير قرار مي¬گيرد و در مرحله يا مراحل بعدي اين غلظت¬ها افزايش مي¬يابند و در نهايت، در مرحله¬ي آخر، محلولي حاوي مواد سرمامحافظ نفوذپذير و ماده¬ي سرمامحافظ نفوذناپذير (عموما ساكارز) به منظور آبگيري نهايي استفاده مي¬شود. اگرچه اين روش زنده¬ماني رويان¬ها را پس از انجماد و ذوب به طور چشمگيري افزايش داده است اما آسيب¬هاي مولكولي ناشي از قرارگيري ناگهاني رويان¬ها در معرض غلظت بالاتر مواد سرمامحافظ، طي هر مرحله نسبت به مرحله¬ي پيشين، امري اجتناب¬ناپذير است. با وجود اينكه به كارگيري روش پلكاني افز